Met auntie Janet mee naar de village
4 februari 2016 - Soroti, Oeganda
Afgelopen maandag zijn Janne, Marinda (ook een vrijwilliger uit Nederland) en ik met een van de aunties meegegaan naar haar familie in de village. We zijn eerst in Soroti naar de markt gegaan om daar zeep, suiker en een kip te kopen voor de familie van auntie Janet. Daarna hebben we een uur gewacht op een bus waar we in konden. Maar uiteindelijk zaten we erin, met de kip onder m’n stoel. We waren blij dat we in de bus zaten, maar helaas vertrok hij nog niet. Blijkbaar was de buschauffeur ‘even’ gaan lunchen. Na nog een uur wachten in de bus, vertrokken we dan toch. Het was een lange (en hobbelige) reis van twee uur. Toen we in het centrum van de village aankwamen zijn we op zoek gegaan naar bodadrivers die ons bij de familie van Janet konden brengen. Het was niet heel handig om met een kip achter op een boda te zitten, maar gelukkig zijn we er allemaal gekomen. Toen we aankwamen mochten we op een paar boomstammen onder een boom gaan zitten. Er werd een tafeltje voor ons neergezet met geroosterde nootjes en thee. De thee werd gemaakt door eerst thee en suiker in een kom te doen en daar dan gekookte melk bij te doen. Het was echt heerlijk. De rest van de familie zat er ook bij, maar wij waren de enigen die aten en dronken. Dat voelde wel een beetje ongemakkelijk ;-) Er kwamen ook een paar kinderen van de buren kijken, die vonden zulke blanke mensen natuurlijk wel interessant. We hadden bellenblazen en ballonnen meegenomen en aan de kinderen gegeven. Dat vonden ze allemaal super leuk, net als op de foto gaan :) De moeder van Janet had kip met rijst voor ons gekookt. De kip was een beetje taai, maar wel lekker. Daarna heeft Janet nog alles laten zien wat ze hadden. Best veel grond rond hun hutjes waar ze mais, nootjes en cassave verbouwden. Aan het eind van de middag zijn we door de bodadrivers weer opgehaald en naar het centrum van de village gebracht. Daar hebben we een klein busje terug naar Soroti genomen. We konden daar nog wel met z’n vieren in, zeiden ze. Ik keek in het al overvolle busje en vroeg me echt af hoe, maar toch kregen ze ons er alle vier in. Marinda zat voor in op een soort kastje, met haar neus tegen de spiegel en haar knieën tegen de versnellingspook aan. Ik zat achterin, klem tussen twee zwarte mannen. Ik had geen rugleuning, want die was naar beneden geklapt zodat Janne en Janet daar (achterstevoren) op konden zitten met hun knieën tegen de achterklep aan. De reis was lang en niet echt comfortabel, maar zeker de moeite waard. We hebben een hele leuke dag gehad!
Wat een leuk verhaal en geweldige foto's! Ik denk dat je echt een geweldige dag hebt gehad ondanks het vervoer;) nog een beetje een band opgebouwd met je kip, voordat je m in de pan stopte?;)
Liefs Elien
Groeten van ons uit Dussen
Wederom weer erg genoten van je verhaal en foto's. Ik zit met een grote glimlach op mijn gezicht achter het scherm je verhaal te lezen en zie het al helemaal voor me.
Wat een prachtige foto's! Vooral die blijde kindjes met hun ballonnen, mooi om te zien dat je ze daar zo blij mee kunt maken... Nog even en dan je paps en mams weer zien, iets fijn in het vooruitzicht.
Een dikke knuffel vanuit Brabant.
Liefs van ons :)
Erg leuk om je verhaal weer te lezen. Ook leuke plaatjes van die kinderen. Ze vonden het zeker erg bijzonder om blanke mensen te zien. Ik hoop dat je nog een fijne tijd zult hebben totdat papa en mama komen. Veel plezier met het verzorgen van alle kinderen.
Liefs Anna!
Ik zie het ook helemaal voor me. Iedereen klem tegen elkaar aan... Later moet je er vast om lachen. Wij nu al!
Je wilt zeker je thee zo voortaan altijd drinken:-) ?
Fijn dat je het zo naar je zin hebt, Em. Leuk dat er ook andere meisjes zijn met wie je op kan trekken.
Veel zegen toegewenst op je werk daar!
Liefs van ons
Wat een mooi verhaal..geweldig.Fijn al die blije kindertjes.
Enne zo knus ;) in de bus.
Liefs van ons
Toen zagen we in de verte een vrouw met twee kinderen langs de weg staan. Laten we haar ook een lift geven en tot de Heer leiden, riep een van de mannen. Meende hij dat werkelijk? Er was absoluut geen plaats meer!
Toen ze met haar twee kinderen achterin ging zitten, zag ik van onder haar rok een derde kind tevoorschijn komen. Op een of andere manier gingen ze allemaal er in. We reden weer verder. Plotseling begonnen ze alle vier te zingen: "Tuku tenderesa Jesu", een Afrikaans loflied. De vrouw had Jezus als haar Verlosser aangenomen. Tenslotte kwamen we in Kampala aan en slingerden door het verkeer.
Terwijl ik later op mijn bed lag om mijn pijnlijke lichaam te laten ontspannen...., dacht ik: Misschien..., als ik minder tijd zou besteden aan bezorgd zijn- over de auto, of die het wel zou houden, of de weg wel berijdbaar was en of de bruggen wel sterk genoeg zouden zijn- en me zou verdiepen in de lofprijzing en het dienen, zoals deze Afrikaanse broeders deden, zou ik niet alleen langer, maar ook rijker leven. Terwijl ik mij zorgen had zitten maken of ik mijn bestemming wel zou bereiken, waren zij vol vreugde geweest, omdat ze langs de weg mensen ontmoetten. Het bereiken van hun bestemming leek haast onbelangrijk, vergeleken met het loven van God en het feit dat ze Hem onderweg konden dienen.
(Door Corrie ten Boom)
Je snapt wel dat dit verhaal in mij opkwam, toen ik jouw verhaal las, van die veel te volle bus:-)
Samen met oma gezellig je belevenissen gelezen. Oma heeft er van genoten! Er is een brief van oma onderweg naar je. Zal iets langer duren dan dit berichtje... Morgen gaan we met de hele familie naar mijn concert in Dirksland. Zondag gaan we naar je vader als die bevestigd wordt. Geweldig hè, dat je binnenkort weer bezoek krijgt uit het vaderland. Je telt de dagen vast af! Een hartelijke groet en een warme omhelzing uit het koude noorden. Oma (en wij) denken iedere dag aan je en bidden voor je.
Oma en ome Lee
Wat is dit ook weer een mooi verhaal met veel belevenissen,je foto's zijn ook erg mooi ,heerlijk weertje zo te zien en blijde kindergezichtjes ,en best wel leuk om een kip mee te nemen in de bus,kunnen we ons hier niet voorstellen,we wensen je weer alle goeds en Gods zegen toe.Groetjes Chris en Ada.